De Heilige man is in het land dus gingen we naar het sinterklaasfeest van vzw de kleine prins…
Bij elke activiteit van hun doet het me zo’n deugd om al die glunderende en lachende gezichtjes te zien. Naast ziekenhuizen, vaak geïsoleerde kamers, infusen, buisjes, kabeltjes en pijn slagen zij erin iedere keer weer een feest te maken van elke activiteit,zowel voor de kindjes als voor de ouders. We zien er veel ellende maar anderzijds ontmoeten we er mensen die in hetzelfde schuitje zitten: een ziek kind!
We voelen elkaar aan en krijgen er begrip. Begrip voor je kind: met of zonder haren, met of zonder button, in een rolstoel of zonder rolstoel, met een hoest als een zeehond of gewoon een licht kuchje. Niemand die je anders bekijkt want eenieder wandelt/wandelde hetzelfde pad…
Een gevoel van samenhorigheid ongeacht rang of stand.
En dat gevoel zorgt ervoor dat we even zorgeloos kunnen genieten van onze lachende ( of in ons geval huilende) kind bij hun ontmoeting met de Sint!
Het was dus weer zo een dagje dat we moeten koesteren… helaas zal de nacht iets moeilijker gaan verlopen want onze Xenn heeft de microben weer te pakken . Ons leuk dagje eindigde dus met koorts en hoesten, veel hoesten